Waarom zo’n convenant? Wordt er niet genoeg ingezet op duurzaamheid? Het antwoord is: nee, helaas niet. Het is zelfs nog erger. Al ruim 20 jaar is er regelgeving om recycling bij beton mogelijk te maken en zo de milieudruk te verlagen. Van toepassing is echter geen sprake. Allerlei acties zijn bedacht en uitgevoerd. Met als resultaat dat er eigenlijk geen resultaat behaald is.
 
De laatste tijd hoor je steeds vaker de term circulaire economie. Dit is een economisch en industrieel systeem, dat de herbruikbaarheid van producten en grondstoffen als uitgangspunt neemt, waarde-vernietiging in het totale systeem minimaliseert en waarde-creatie in iedere schakel van het systeem nastreeft. De circulaire economie kent geen afval, alles is (her)bruikbaar als grondstof.
 
Met de beton-convenanten wil ik mijn steentje bijdragen aan de circulaire economie en aan de verduurzaming van onze samenleving. Dat is heel hard nodig. Voor ons, voor onze kinderen en voor onze kleinkinderen. Ik kan het echter niet alleen. Ik heb partijen nodig die het convenant mee willen ondertekenen.
 
Partijen, gedreven door de overtuiging dat mensheid en klimaat bedreigd worden. Partijen, gedreven door de overtuiging dat veranderingen in de eigen bedrijfsvoering en in de rest van de keten noodzakelijk zijn. Partijen die visie en inzicht hebben, over hoe ze aan de doelstellingen op het gebied van duurzaamheid kunnen én willen bijdragen.
 
Verduurzaming van beton. Het vraagt van ons dat we, elk vanuit onze eigen positie, zorg dragen voor verandering. Dat we onze grenzen verleggen. Dat we de instrumenten die daarvoor beschikbaar zijn gebruiken en waar nodig samen nieuwe instrumenten maken. En dat we, als het gelukt is om de grens een beetje te verleggen, doorgaan: waar leg ik de nieuwe grens? En mag ik vragen waar jij hem legt?

Lees minder

 

Ja, dat is makkelijk gezegd, en nee, zo gemakkelijk is het niet om alles anders te doen.

Sterker nog: het is al heel moeilijk om het een ietsepietsje anders te doen.

Je hebt goede bedoelingen en grootse plannen.

En valt vervolgens al snel terug op wat gebruikelijk is.

Helemaal niets anders dus, laat staan alles anders.

 

Wat bedoelen we eigenlijk met ‘Alles moet anders’?

Wijzen we hiermee naar overheden en bedrijven, die het anders moeten doen?

Of bedoelen we dat we het als burgers, als individu, anders moeten doen?

En wat moet er dan nog meer gebeuren dan dat wat ik al kan en doe?

Ik scheid mijn afval, laat het licht niet onnodig branden, koop energiezuinige apparaten.

Ik pak regelmatig de fiets, reis vaak met de trein, voed mijn kinderen bewust op, enzovoort. Hoezo alles moet anders?

 

En… wie zet de eerste stap?

Welke is dat en met welk gevolg?

Hoe gaan mijn klanten op deze veranderingen reageren?

Willen ze er meer voor betalen?

 

Het zijn belangrijke vragen.

Niet omdat we niet willen, maar omdat we leven in het hier en nu.

De alledaagse realiteit is een gegeven.

Daar kunnen we niet om heen, zelfs niet als we dat zouden willen.

‘Alles moet anders’ gaat niet zomaar eventjes.

Je business model van je bedrijf hangt er van af.

Je hypotheek wordt door dat business model betaald.

Tja, onzekerheid en angst zijn nu eenmaal niet direct de motoren van verandering.

 

Wie zet de eerste stap?

Wie helpt mij om te veranderen, samen met mijn ketenpartners?

Wie helpt mij om mijn klanten en toeleveranciers ervan te overtuigen dat we allemaal naar een andere maatschappij moeten, met een ander ge- en verbruik van grondstoffen?

Het zijn stappen op onbekend terrein, vol hindernissen en mooie uitdagingen.

Met vallen en opstaan zullen we ze zetten.

Met elkaar. In overleg, in afstemming, in samenwerking met de gehele keten.

Oké, als jij dat op deze manier invulling geeft, dan zal ik daar ook stappen in gaan nemen.

 

Stap voor stap komen we dan in een situatie waar inderdaad alles anders is.

Lees minder